เดินบนเส้นทางสีทอง

โดยพี่ประทับจิตหญิง ราฟฟาเอลล่า ดากอสติโน่ ลอนดอน สหราชอาณาจักร (ต้นฉบับเป็นภาษาอังกฤษ)

ในเดือนกรกฎาคม 2547 ฉันได้กลับไปลอนดอน หลังจากได้เดินทางไปอิตาลีเป็นเวลา 3 เดือน เพื่อพยาบาลพี่สาวของฉัน ซึ่งกำลังรับการบำบัดทางเคมี สำหรับโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว

ครอบครัวของฉันในอิตาลี ไม่มีใครกินอาหารมังสวิรัติหรือนั่งสมาธิ ดังนั้น จึงเป็นการยากที่จะนั่งสมาธิคนเดียวเป็นเวลา 3 เดือนเต็ม และกินอาหารที่เตรียมจากจานและภาชนะที่ใช้สำหลับเนื้อสัตว์ นอกจากนั้น ครอบครัวของฉันดื่มไวน์กับเนื้อสัตว์ อย่างไรก็ตาม ฉันก็โชคดีพอ ที่ญาติๆของกัน อย่างน้อยที่สุดก็อดทนต่อความประพฤติของฉัน ซึ่งนับว่าแปลกมาก ในระหว่างการพำนักของฉัน ฉันได้อธิษฐานถึงท่านอาจารย์อยู่ตลอดเวลา เพื่อช่วยครอบครัวของฉัน เพ่งเข้าสู่ภายใน เล่นเทปเพลงสวดของอาจารย์ในห้องของฉัน และท่องคำพระศักดิ์สิทธิ์ มากเท่าที่จะทำได้ ฉันจึงอยู่รอดได้ โดยที่ไม่ต้องหลักหนีไปก่อน และอาการของพี่สาวฉันก็ดีขึ้น 70 % ในระหว่างที่ฉันอยู่กับเธอ

กลับมาถึงสหราชอาณาจักรแล้ว ฉันก็สามารถเข้าร่วมครอบครัวกวนอิมของเราได้อีกครั้งหนึ่ง และเข้าร่วมสมาธิกลุ่มที่ศูนย์ลอนดอน การเข้าสมาธิกลุ่มอีกครั้งหนึ่ง นับเป็นความรู้สึกที่เต็มไปด้วยพระพรอันน่าอัศจรรย์จริงๆ เป็นการอุทิศอันแท้จริงให้กับท่านอาจารย์และความรักอันบริสุทธิ์ และฉันทะนุถนอมทุกขณะ มันเป็นของขวัญอันเยี่ยมยอด และฉันไม่รู้สึกเหมือนกับอยู่ที่บ้านมาเป็นเวลานานแล้ว! ฉันยังรู้สึกดีใจอีกด้วย ที่ได้กลับมายังประเทศอังกฤษ โดยที่ได้รับรู้ว่า พี่สาวของฉันได้ผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความเจ็บป่วยอันเลวร้ายที่สุดของเธอ และอาการของเธอกำลังดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง

นอกจากนั้น ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ได้รับพระพรที่ได้ย้ายเข้าไปอยู่บ้านเดียวกันกับพี่ประทับจิตชาย 2 คน เราได้เริ่มต้นกิจวัตรประจำวันแห่งการนั่งสมาธิกลุ่มเวลากลางคืนด้วยกัน รวมไปถึงการนั่งสมาธิกันเองในตอนเช้าก่อนไปทำงาน ในช่วงเวลานี้ ฉันได้มีประสบการณ์ถึงความรู้สึกอันยิ่งใหญ่แห่งการยกระดับ และมีความเข้มแข็งเพิ่มมากขึ้น โดยที่แต่ละวันเป็นพระพรอันแท้จริง

ปกติมันยาก ที่จะดำเนินบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณในเมืองเฉกเช่นลอน-ดอน แต่ด้วยการเข้าร่วมสมาธิกลุ่มเป็นประจำ ทุกอย่างก็ดูเหมือนง่ายดาย ฉันไม่เคยรู้สึกมีความรักมากเช่นนี้มาก่อนเลย สำหรับเมืองที่ยากลำบากเช่นนี้ ความรักสำหรับคนแปลกหน้า ความรักสำหรับสิ่งเล็กๆน้อยๆที่โง่ที่สุด แม้กระทั่งความรักสำหรับชั่วโมงอันรีบเร่ง! การที่สามารถรู้สึกได้ถึงพระเจ้าอย่างแรงกล้า ด้วยพลังงานที่หนักเช่นนี้รอบตัวฉันนั้นเป็น ความมหัศจรรย์เสียจริงๆ เพื่อนประจิตร่วมบ้านของฉันพิเศษมากสำหรับฉัน เพราะว่า เมื่อเราต่างมาถึงบ้านจากที่ทำงาน เราก็ตระเตรียมอาหารมังสวิรัติที่ได้รับพระพรอย่างมากมาย แล้วเราก็เข้าสู่สมาธิกลุ่ม มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษ! การนั่งสมาธิกลุ่มในเวลากลางคืนของเราทำให้การนั่งสมาธิในตอนเช้าของเรา เป็นความเพลิดพลินอย่างแท้จริง

นอกจากนี้ พี่สาวของฉันก็ได้โทรถึงฉันเมื่อเร็วๆ นี้ บอกว่า ผลล่าสุดจากการตรวจ ดีเอ็นเอของเธอ ซึ่งใช้วิเคราะห์ระดับของเซลล์เม็ดเลือดมะเร็ง ได้แสดงให้เห็นว่า ไม่มีมะเร็งในร่างกายของเธอ! เซลล์ที่เป็นอันตรายได้หายไปเป็นเวลา 6 เดือนมาแล้ว ที่เธอได้เริ่มการรักษาทางเคมีบำบัด และเป็นที่น่าอัศจรรย์ใจ ที่ตอนนี้เธอกำลังทำงานครึ่งเวลา และดูแลลูกสาวอายุ 3 ขวบของเธอ!

ท่านอาจารย์ช่างน่าทึ่งเสียจริงๆ ฉันรู้สึกได้รับพระพรอย่างยิ่ง ที่มีธรรมวิถีกวนอิมในชีวิตของฉัน และไม่อาจจะสรรหาคำพูดใดๆ มาพรรณนาถึงความขอบคุณของฉัน ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ อย่างครอบครัวกวน-อิม และสามารถนั่งสมาธิ แม้กระทั่งในสภาพที่เลวร้ายที่สุด และยังคงยิ้มได้ และรู้-สึกขอบคุณ ขอบคุณ ท่านอาจารย์

 

สารบัญ