วันที่
2
ธันวาคม 2547
ลมพายุนานมาดอล ได้เข้าถล่มทางทิศตะวันออกของเกาะลูซอน ประเทศฟิลิปปินส์
ภายในเวลา 2
สัปดาห์
เขตนี้ถูกลมพายุถล่ม
4
ครั้งติดต่อกัน
ผู้คนล้มตายบาดเจ็บมากมาย
จำนวนคนนับหมื่นไม่มีที่อยู่อาศัย
สังคมนานาชาตินอกจากโทรสารแสดงความเสียใจแล้ว การช่วยเหลือด้วยวิธีต่างๆ
ก็ได้หลั่งไหลเข้าไปอย่างไม่ขาดสาย
แต่สถานที่ที่อยู่ห่างไกลความเจริญ ที่การคมนาคมถูกตัดขาด
ทำให้งานการช่วยเหลือประสบกับลำบากมาก
เมื่อเพื่อนบำเพ็ญชาวเอาหลัก ประเทศฟิลิปปินส์ทราบข่าว
ได้นำสิ่งของที่จะไปแจกจ่ายช่วยเหลือผู้ประสบภัยขึ้นรถบรรทุกทันที
และขับไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองมนิลา โดยรถต้องใช้เวลาวิ่งถึง
9
ชั่วโมงเต็ม เป็นสถานที่ที่ขึ้นกับรัฐออโรร่า กับดิงกาดาน
แม้ในพื้นที่จะมีองค์กรอื่น ๆ ไปให้ความช่วยเหลือ
แต่ยังมีสิ่งที่ขาดอยู่หลายอย่าง
วันรุ่งขึ้น เพื่อนบำเพ็ญชาวฮ่องกง กับเพื่อนบำเพ็ญชาวฟอร์โมซาหลายคน
ได้เดินทางไปช่วยแจกจ่ายสิ่งของเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัยที่เมืองมนิลาทันที
คืนนั้น
หลังเสร็จจากการสั่งซื้อสิ่งของที่จะไปแจกจ่ายช่วยเหลือ
และจัดทำเป็นหีบห่อเรียบร้อยแล้ว
กลุ่มช่วยเหลือประสบภัยที่ตั้งขึ้นโดยเพื่อนบำเพ็ญ
ก็รีบเดินทางไปยังสถานที่เกิดเหตุ
ระหว่างทาง ถนนบางแห่งแม้จะได้ซ่อมแซมแล้วก็ตาม
แต่ยังขรุขระ เดินลำบาก เพื่อนบำเพ็ญไปถึงโรงเรียนมัธยมดิงกาดาน
เมื่อเวลาเช้าตรู่ของวันที่
9
เนื่องจากมีองค์กรอื่น ๆ มาแจกสิ่งของช่วยเหลือ ดังนั้น
พวกเราจึงจัดเตรียมแต่สิ่งของ ที่องค์กรอื่น ๆ ยังไม่ได้นำมาแจก เป็นต้นว่า
มุ้ง รองเท้าเตะ เสื้อผ้า ผ้าปูที่นอนบาง ๆ นมผงเด็ก
กับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
ในจำนวนนี้ มุ้งเป็นสิ่งที่ผู้ประสบภัยต้องการมากที่สุด
เด็ก ๆ
เมื่อได้รับเสื้อผ้า พากันตื่นเต้นดีใจ การแจกจ่ายเป็นไปอย่างราบรื่น
ต่อมา
หน่วยช่วยเหลือได้เดินทางไปที่หมู่บ้านปาลติค เป็นหมู่บ้านที่ถูกลมพายุถล่ม
2-3
ครั้งติดต่อกัน ทำให้สภาพเปลี่ยนแปลงไปหมด
ชาวบ้านส่วนมากไร้ที่อยู่อาศัย
จากการช่วยเหลือของผู้ใหญ่บ้าน เพื่อนบำเพ็ญได้แจกจ่ายสิ่งของช่วยเหลือไป
1,000
กว่าชุด
สถานที่เกิดเหตุอีกแห่ง
“เคอซอน”
เป็นสถานที่ได้รับความเอาใจใส่จากนานาชาติ เป็นเพราะในพื้นที่สะพานหัก
การจราจรถูกตัดขาด
ทางไปสู่ตลาดอินเฟนด้ากับตลาดรีล ซึ่งเป็นสถานที่เกิดเหตุ ถนนถูกปิด
ถนนที่ตลาดอินเฟนด้าเป็นหลุม น้ำท่วมสูงถึง
2 เมตร
ดังนั้น จึงต้องอาศัยเครื่องบินเฮลิคอปเตอร์ของทหาร
โดยอาศัยกลางวันไปส่งอาหารตลอดเวลา
ต่อมา
ถนนซ่อมเสร็จ เดินรถได้
รถของเพื่อนบำเพ็ญเป็นคันที่
2
ที่เข้าเขตสถานที่เกิดเหตุ
เพื่อให้ผู้ประสบภัยได้รับแจกสิ่งของที่นำมาช่วยเหลือ
เพื่อนบำเพ็ญไม่สนใจตัวเองที่เหน็ดเหนื่อย ตวงข้าวสารใส่ถุงตลอดทั้งคืน
เนื่องจากตลาดอินเฟนด้ากับตลาดรีล เป็นเมืองแหล่งท่องเที่ยว
ชาวบ้านจะมีเงินมากกว่าชาวเมืองดิงกาดาน
แต่เมื่อมาประสบภัย ทำให้การดำรงชีวิตไม่สะดวก
บวกกับมีทหารอเมริกันที่ให้ความช่วยเหลือ ดังนั้น
พวกเราจึงสิ่งของที่แจกจ่ายเหลือ ไปส่งที่หมู่บ้านปาลติคต่อไป
ในครั้งนี้
เพื่อนบำเพ็ญได้เข้าไปถึงส่วนลึกของสถานที่เกิดเหตุ
และเดินแจกไปตามบ้านเรือน ชาวบ้านต่างแสดงความขอบคุณ และมีความซาบซึ้งมาก
ตลอดงานการแจกจ่ายสิ่งของช่วยเหลือผู้ประสบภัย ภายในเวลา
2
สัปดาห์
เพื่อนบำเพ็ญได้แจกจ่ายสิ่งของช่วยเหลือผู้ประสบภัยไปเป็นจำนวน
7,000
กว่าชุด ถึงแม้จะไม่ได้หลับไม่ได้นอน
ทำงานกันทั้งวันทั้งคืน บางครั้งไม่ได้กินอาหารทั้งวัน
แต่ก็ไม่รู้สึกอ่อนเพลีย
ต้องขอขอบคุณพระพรของท่านอาจารย์เป็นอย่างมาก
ทำให้พวกเราได้รับพลังรักที่มีอยู่ทุกแห่งของท่านตลอดเวลา